اشعار

ما باده نوش جـام گوهـربار مادریم            هر شب دخیل چادر زهرای اطهریم

سیرابمان نکرده شراب و می طهور            ما تشنگان قطره‌ای از حوض کوثریم

از این جهت که مادر ما آسمانی است            ما از تـمـام اهـل سـمـا دلـربـاتـریـم

با یک نگـاه فاطمه پرواز می کـنیم            از برکـت تـوسـل تان ما کـبـوتـریـم

صحن و سرای فاطمه در قلب شیعه است            در سینه‌ام ببین که بنا کرده‌ام حریم

این جمله های ابتر ما یک اشاره است            ما به مقـام اصلـی تو پـی نـمی بریم

زهـرا بـرای راه ولایـت شهـیـد شد            پس ما هـمه فـدایی فـرمان رهـبریم

علی بود صدف عشق و گوهرش زهراست           علی است اهل کسائی که محورش زهراست

علی است صاحب بیت شرافت و عظمت           علی ابوالحسنین است و همسرش زهراست

کسی که سینه سپر می کـند برای عـلـی           یقین، که دادرس روز محشرش زهراست

قسم به صاحب محشر که تشنه لب نشویم           علی است ساقی حوضی که کوثرش زهراست

شنـاسنامۀ ما روشن است همچون صبح           عـلی بُـوَد پدر شیعه، مادرش زهراست

غمی نداشت نبی تا که مرتضی را داشت           غمی ندارد علی تا که یاورش زهراست

علی است حـیدر کرّار خیـبـر و احزاب           میان کوچه ببیند که حیـدرش زهـراست

کـشـیـد فـاطـمـه آه و مدیــنه گـشت سیاه           بــگــفـت: أشــهــد أنّ عــلــی ولـــی الله

كو آن كه طی كـند شب عـرفـانی تو را           شـاعـر شـود حـقـیـقـت نـورانـی تـو را

این رودهـا كـه هـمـسـفـر بی‌قـراری‌انـد           تـحـسـیـن نـمـوده‌انـد خـروشـانـی تو را

با صد هـزار شاخـه گـل یـاس هم بهار           هـم‌پـای نـیـسـت عـطـر گلستـانی تو را

وقـت عـبـادت آیـه‌ای از نـور می‌شـوی           تـا عـرش مـی‌بـرنـد چـراغــانـی تـو را

تـسـبـیـح كـرده‌انـد خــدا را فـرشـتـگـان           تـا دیـده‌انـد جـلــوه ســبــحــانــی تـو را

بـایـد فـرشـتـگـان پـی درك فـصاحـتـت           از بـر كـنـنـد مـتـن سـخـنــرانـی تـو را

انــدوه رنـج‌هـای تـو بـا آن مـسـاحـتـش           پُـرچـیـن نـكـرد صـفـحـه پیـشانی تو را

هجده گل از حیات جهان چـید دست تو

ای بـاغ‌هـای خـرم تـوحـیـد، مـسـت تـو

این چـشمه‌ها بدون تو آب روان نداشت           این دشت‌ها بدون تو طبع جـوان نداشت

بهـتـر ز یـاس‌های تو نُه‌ چـرخ گـل ندید           بهتر ز دودمان تو هـفـت‌ آسمان نداشت

ای مـهـربـان‌تـر از هـمۀ شهـر با عـلـی           ای آن كه چون تو شهر علی مهربان نداشت

نُه سال با تو چشم عـلـی روی غـم ندید           نُه سال جز تو قلب عـلی همزبان نداشت

نُه سال جـز تـو مـادر گـل‌ها كـسی نبود           نُه سال جز تو باغ علی باغـبـان نداشت

نُه سـال سـفـره‌های فـقـیـران شـهـرتـان           جز با تنور بخشش این خانه نان نداشت

بـانـو! مـدیـنـه عطـر شما را گرفته بود           اما چرا كسی خـبـر از قـبـرتـان نداشت

باشد ولـی ز خـاك بـهـار تو بـاقـی است

در بـاغ یـاس عطر مـزار تو باقی است

عـزم شـمـا مـبـارزه از سـر گرفـته بود           تـصـمـیـم بر جـهـاد مـكـرر گـرفـته بود

لشكر شد اشك‌های شما در مصاف خصم           وقتی شـرار فـتـنـه‌گـری در گـرفته بود

آن روز تــیـغ خـطـبـۀ تـو آب دیـده بـود           حال و هوای حمله به خیـبـر گرفته بود

آن روز واژه‌هـای شـجـاع تو در نـبـرد           جان از جوان و دل ز دلاور گـرفته بود

زینب كه خطبه‌های سراسر حماسه خواند           این درس را، ز مكـتب مـادر گرفته بود

ای مــادر شــلـمـچـه! امـیــد شـهــادتــم           در پشت روضه‌های تو سنگر گرفته بود

دلخـسـتـه‌ام، طراوت كـارونم آرزوست

لیـلای جان! جزیره مـجـنـونم آرزوست

برداشت دست حق ز رخ شب نقاب را           حـس كـرد بـاز پـنـجــره‌هـا آفــتــاب را

بـیـدار گـشـتـه‌ایـم و دل‌آشـفـتـه دشمـنان           دیگر مگر به خواب بـبـیـنـند خواب را

بـایـد امـیـد داشت به فـردای پُـرغـرور           بایـد فـزون نـمـود در این ره شتـاب را

گـفـتـا به حق تجلیِّ نـور خـمـیـنی است           هر كـس كه دیـد رهبـر این انـقـلاب را

فـریـاد می‌زنیـم در این شـور بـی‌كـران

«عجّل علی ظهوركَ یا صاحب الزمان»

هـر دخـتـری که اُمّ أبـیـهـا نـمـی‌شـود            هـر مـادری که مـادر دنـیـا نمی‌شـود

نـور تـمـام عـالـم امکـان به روی هم            یک جلوه نـور چـادر زهـرا نمی‌شود

وقتی که اختیار دو عالم به دست اوست            مـحـشـر بدون فـاطـمه بر پا نمی‌شود

یعـنـی که بـی‌ولایت او هـیـچ طاعتی            اذن ورودِ جـنـت الاعـلـی نـمـی‌شـود

فـردا بـه قـلـه‌های سـعـادت نـمی‌رسد            هر کس دخـیل چـادر زهـرا نمی‌شود

حـبـل‌المتـیـن شیعه نخ جـانماز اوست            بی او گـره ز کـار کـسی وا نمی‌شود

می‌افـتـد از نگـاه پر از مهـر فـاطـمـه            هـر کـس فـدائـیِ ره مـولا نـمـی‌شـود

گفتم چگـونـه از همه بـرتـر بخـوانمت            آمـد نــدا حــبــیــبــۀ داور بـخـوانـمـت

دیـدم رسـول؛ اُمّ أبـیـهـات خـوانده است            گـفـتـم کم است دُخت پیـمـبـر بخوانمت

دیـدم تـویـی هـر آیـنـه، آیـیــنـه عــلـی            گفتم عجب به جاست که حیدر بخوانمت

دیــدم قـیــامـت اسـت درِ خـانــۀ شـمـا            گفتم رواست بـانـوی محـشر بخوانمت

گفتم مفصل است سخـن، مُجـمـلش کنم            جـبـریـل گـفت سـوره کـوثـر بخوانمت

ای مادر حسین و حسن! مام زیـنـبـین!            من هم اجازه هست که مادر بخوانمت؟

زبان چگـونـه گـشـایم به مـدح تو مـادر           که بی وضو نتـوان خواند سورۀ کـوثـر

زبـان وحـی، تو را پـارۀ تن خود خواند           زبان ما چه بگوید به مـدحـتـان دیگـر؟

چـه شـاعـرانـه خـداونـد آفـریـده تـو را           تو را به کوری چشمان آن «هو الأبتر»

خدا به خواجۀ لولاک داده بود ای کاش           هـزار مـرتـبـه دخـتـر اگر تویی دخـتـر

چه عاشقانه، چه زیبـا، چه دلنشین وقتی           تو را به دست خـدا مـی‌سـپـرد پیغـمـبر

علی‌ست دست خدا و علی‌ست نفس نبی           عـلـی قـیـام و قیامت، عـلی علی حـیـدر

عـروسـی پـدر خـاک بـود و مــادر آب           نـشـسـتـه‌انـد دو دریــا کـنـار یـکـدیـگـر

شـکـوه عـاطـفـه‌ات پیرهن به سائل داد           چنان که هـمسر تو در رکـوع انگـشـتر

همیشه فقر برای تو فخـر بوده و هست           چنان که وصـلـۀ چـادر برای تو زیـور

یـهــودیــان مـسـلــمـان نــدیــده‌انـد آری           از ایـن سـیـاهـی چـادر دلـیـل روشن‌تر

حجاب، روی زمین طفـل بی‌پنـاهی بود           تـو مــادرانـه گـرفـتـی‌ش تـا ابـد در بَـر

مـیـان کـوچـه که افـتـاد دشـمـنـت از پا           در آن جـهــاد نـیـفـتـاد چـادرت از سـر

کـنـون بـه تـیـرگـی ابـرهـا خـبـر برسد           که زیـر سایه آن چـادر است این کشور

به هوش باش و از این دست دوستی بگذر           به هوش باش که از پشت می‌زند خنجر

به این خـیـال که مرصـاد تیـغ آخر بود           مـبـاد این که نـشـیـنـیـم گـوشـۀ سـنـگـر

بـدا بـه من که اگـر ذوالـفـقـار بـرگـردد           در آن رکـاب نـبـاشـم سـیـاهـی لـشـگـر

بدا به حال من و خوش به حال آن که شده‌ست           شهید امر به معـروف و نهی از منـکـر

خدا گواه که چون فـاطـمـه نمی‌خـواهیم           حکومتی که نباشد در آن عـلـی رهـبـر

رسیده است قـصیده به بیت حسن خـتام           امـیـد فــاطــمـه از راه مـی‌رســد آخــر

منم که عصمت الله به ساق عرش زیورم           حـبـیـبـۀ خـدا مـنـم، حـبـاب نـور داورم

رضای من رضای او ولای من ولای او           که مـن ولـیـة الله و ز هـر بدی مُطهرم

علی است نفس احمد و حقـیقت محمدی           منم که بـضـعـة الـنبی و با علی برابرم

به تـخـت اقـتدارشان نشسته ام کنارشان           به تاج افـتـخارشان، یگانه است گوهرم

به جز محمد و علی که نور ما بُوَد یکی           ز انـبـیـا و اولـیـا خــدا نـمـوده بـرتــرم

نبی چو گفت برمـلا اگر نبود مـرتضی           ز اولیـن و آخـریـن کسی نبود هـمـسرم

عـلـی شهاب ثاقب و منم فروغ زهروی           به اوج عصمت و حیا به هر زمان منوّرم

نهال عشق ایـزدی بهـار حُسن سـرمدی           شکوفه محـمـدی عطای رب و کـوثـرم

حسین با حسن مرا دو گـوـوار زینـتـند           علی است طوق گردنم محمد است افسرم

محمد و علی و من چو اصل و اُمّ خلقتیم           منم که باب خویش را درین مقام مادرم

فـدک چه جـلـوه ای کند به پیشگاه دولتم           که مالکیت جنان به کف بُوَد چو حیدرم

علیه غـاصب فـدک از آن قـیـام کرده ام           که راه پُر جهاد حق نشان دهم به دخترم

حسان بود مودّت رسول و آل مصطفی           امـیـد بـرزخ من و پـنـاه روز مـحـشرم

ای خــلایــق خـاک فـرزنــدان تـو            قـلـب احـمـد در لـب خــنــدان تــو
راسـتـی بــوسـیــده پــای بــوذرت            خُـلـد مـشـتــاق بـلال و قــنــبــرت

عـالـمــی بـر بـیـت تو سـائـل شـده            مــائــده بـر فـضــه ات نــازل شـده
بـوسـتـانـت فــادخــلــوهـا آمـنـیــن            هر گلش بر شاخه یک روح الامین
دسـت خــیــل انـبــیــا بــر دامـنـت            روح پـیــغــمـبـردر آغــوش تـنـت
روی تو با چشم حیدر دیدنی است            دستت از سوی پدر بوسیدنی است
بــنــده ای امـا خـــدایــی بــنــده ای            تــا خــدا دارد خــدایــی، زنــده ای
حُـسـن تو مـرآت حُـسـن ابـتـداست            وجه تو باقی است، چون وجه خداست
مـشـتـی از خـاکت وجود آدم است            هر گـل بستان تو یک مـریـم است
نـامـت از نـام خــدا مـشـتــق شــده            تو شدی مـیـزان حـق تـا حـق شده
مـهـرت از ســوی خـدای لـم یـزل            آب و خـاک و بـاد و آتـش از ازل
در ولادت مـریـم نـیـکــو سـرشـت            پـیـکـرت را شـسـت با آب بهـشـت
بلکه دست عـصـمـت مریم درست            آب کـوثــر را بـه انـدام تو شـسـت
روی تو خورشید پیش از ابتداست            نـور تو تا وسـعـت مـلـک خداست
هـرچـه رفـتـم در ثـنـایـت پـیـشـتر            غـرق گـشـتـم در تـحـیّـر بـیـشـتـر
چـشـم خود تا بر عـروجت دوخـته            از بــراق مـعـرفـت پــر سـوخـتــه
لـیـلـةالـقـدری که حـیِّ پـاک گـفـت            بر مـحـمـد هم "وَ ما ادراک" گفت
گـرچـه در بـیـن خـلایـق زیـسـتـی            آنـکـه خـلـقـت کـرد دانـد کـیـسـتی
روح حــوا، مــرغ بــاغ یــاس تـو            رزق آدم، دانــۀ دســـتــــاس تــــو
چـشـم کــل خـلـق بـر دسـت پُـرت            زلـف حـورا رشـتـه هـای چـادرت
تا بـگـیـرد از تو درس خـویـشـتـن            با تو جـبـریـل امین شد هـم سـخـن
او که واقف از جلال و جاه توست            فـارغ الـتـحـصـیـل دانشگاه توست
ای که عصمت از حجابت پا گرفت            کی به جـز تو رو، ز نابیـنا گرفت
حـمـد و تـکـبـیـر و دعـا دلـداده ات            سـجـده بُـرده سـجـده بر سجـاده ات
ای دعـا بـرده بـه درگـاهـت نـیــاز            از نــمــاز تـوسـت پــرواز نــمــاز
آسـمـان بر لب زنـد مُـهـر سکـوت            کـز دهـانـت بـشـنـود ذکـر قـنــوت
هر کـلامت خـلـق را خـیـرالـکـلام            بـر سـلامـت از سـوی داور سـلام
قــل هــوالله است دامـنــگـیــر تــو            کرده حـق فـخـریـه بر تـکـبـیـر تو
تا کند در مـحـضرت عرض سلام            پـیـش پـایت کـرده پـیـغـمـبـر قـیـام
روح عصمت تشنۀ تـطـهیر توست            لـیـلـة الـقـدر خـدا تـفـسـیـر تـوست
چــادر تــو ســایــبــان انـبــیـاسـت            جامه ات از نـور قـدس کبـریـاست
قـلب هستی خـانـۀ خـشـت و گـلـت            قـاب قــوسـیــن الــهــی مــنــزلـت
آسـمـان لـبـریـز از احسـان توست            بـاغ جـنـت عـاشـق سلـمان توست
وصــف تــو در آیـــۀ الله و نـــور            چـشــم بــد از آسـتــانـت دور دور
انـبـیـا در بـیـتـت ای دخت رسـول            پـای نــگــذارنــد بــی اذن دخــول
صاحـب الـبیت تو حـیِّ داور است            زائـر هـر روز آن پـیـغـمـبر است
حـیـف بـیـت کـبـریـا را سـوخـتـند            قـلـب خـتـم الانـبـیـا را سـوخـتـنــد

ای روح خــدا بـه چـشـم حـیـدر            ای پـــارۀ پــیــکــر پـــیــمــبـــر
ای مـادر وحـی و دخـتـر وحـی            ای لـــیـــلـــۀ قــــدر حــــیِّ داور

عـیـسـای مـسـیـح کرده تعـظـیـم            اول به تـو بـعـد از آن به مــادر

یک دفتر وصف تو است قـرآن            یـک سـطـر مـدیـحـۀ تـو کـوثـر
قـــرآن مــحــمـــد اسـت رویـت

وحـی است هـمـاره گـفـتـگـویت
مـا تـشـنـه، ولایـت تـو آب اسـت            ما خشکی و بذل تو سحاب است
بـی سـایـۀ تـو خــدا گــواه اسـت            گـلـزار بـهـشت هم سـراب است
پـوشـیـده تـریـن رمــوز خـلـقـت            در چـشـم تـو مـثـل آفـتـاب است
یک لاله ز باغ تو است عصمت            یک خوشه زخرمنت حجاب است
جـبـریـل بـه مـحـضـر تـو بـانـو

بـا عـرض ادب زده اسـت زانـو
خــالــق بـه تـو افــتــخــار دارد            خــلـقـت ز تــو اعــتــبــار دارد
بــا دیــدن صــورتـت مــحــمــد            در ســیــنــه دلــش قـــرار دارد
تـن بـا نـگـه تـو مـی شـود روح            روح از نــفـسـت بـــهـــار دارد
هر کس که به مهر تو است خرسند            کــی بــیــم ز خــشــم نــار دارد
ای عــصـمـت مـطـلــق الــهــی

در حـشـر تو راست پـادشـاهـی
ای ســائـل فـضـه ات کــرامـت            ای مـــادر شـیـعــه تـا قـیــامـت
نــازد بـه تـو ای تــمـام ایــمــان            تــوحــیــد و نـبــوت و امــامـت
تـــو در دل مـــایـــی و دل مـــا            دارد بــه مــدیــنــه ات اقــامـت
قــرآن بـه تـو مـتــکـی هـمــاره            ایـمـان ز تـو یــافـتــه ســلامـت
اســـلام رهــیـــن زیــنــبـیــنــت

دین یـافـت حـیـات از حـسـیـنت
در کـوی تو رهـسـپـار خورشید            با مـهـر تو نـور بـار خـورشـیـد
مـنـظـومـه ای از چـهـارده مــاه            داری به بـغـل چـهـار خـورشیـد
هــر قــطــرۀ تـو هـــزار دریــا            هـر ذرۀ تـو هــزار خــورشـیــد
از نـور تو خـلـق شـد که تـابـیـد            بـر قــلــۀ روزگــار خــورشـیــد
ای مـــــادر آفــــتـــاب زهـــــرا

در حـشـر بـه مـا بـتــاب زهــرا
تــا بـــوده و هــسـت آفـــریـــده            زن چـون تـو خـــدا نـیــافــریــده
احـمـد ز بـهـشـت لـحـظه لحـظه            بـــوی نــفــس تــو را شــنــیــده
الــحــق کـه نـبــی نـدیـده هـا را            در روی نــــدیــــدۀ تـــو دیــــده
احـمــد تـو و تـو مـحـمـد اسـتـی            ایـن گـونـه خـبـر به مـا رسـیـده
ذکـر تـو چـراغ مـحـفـل مـاست

دیــوار تــو کــعــبـۀ دل مـاسـت

ای دخـت رســـول و مـــادر آل            ای وقـت عـروج بـر عـلـی بـال
ای مـصـحــف سـیــنـۀ مـحــمــد            شـد حـرمت تو چـگـونـه پـامـال
قــامـت الــف صـحــیـــفـۀ نــور            دردا که ز کــوه غــم شـدی دال
چـون شـد که در آسـتـانـۀ وحـی            با آن همه شـور رفـتـی از حـال
ای یــاس کـبــود گـلـشـن وحــی
گـردیـده خـزان بـه دامـن وحـی
ای طـایـــر عـــرش آشــیـــانــه            چـون شـد که فـتـادی از تـرانــه
گــلــزار جــنــان کـجــا و آتـش            حــوریــه کــجـــا و تـــازیــانــه
از اجــر رســالـت نــبـی مــانــد            بــر لالــۀ عـارضـت نــشـــانــه
آن شعله که سوخت خانه ات را            از ســیــنــۀ مـا کــشــد زبــانــه
مـا ســوخـتـگــان ایـن شـراریـم
تـا صبـح ظـهــور بـی قــراریـم
بـس تـیـر غـمـت به دل رسـیـده            مـانـنـد کــمــان قـدت خــمــیــده
چون ناله که در درون شدی حبس            چـون اشـک کـه اوفـتـد ز دیـده
ای یـاس بـهـشـت قــرب احـمــد            کـی بـا لـگـدت ز شـاخـه چـیـده
بـــا یـــاد کــــبــــودی رخ تــــو            رنـگ از رخ مـهـدیـت پــریــده
دل زخمی زخـم سـیـنـۀ تو است
شـهـر دل مـا مـدیــنـۀ تـو اسـت
سـوگـنـد بـه آخـریـن نــگــاهـت            سـوگـنـد به طـفــل بـی گـنـاهـت
سـوگـنـد به پـهـلـوی شـکـسـتــه            ســوگـنــد بـه بــازوی سـیـاهـت
سـوگـنـد به صـبـح درد خـیـزت            سـوگـنـد بـه اشـک شـامـگـاهـت
در صـورت مـاسـت درد سـیـلی            در سـیـنـۀ مـاسـت سـوز و آهت
مـایـیــم و ســرشـک مــاتــم تــو
تــقــدیـــم تـو اشــک مـیـثــم تــو

زهـرا هـمـان که در سـحـر آفـريـدنـش            گـفـتـه خـدا تَـبـارَکَ بـر وجـه أحـسنـش

زهـرا همان که عطـر خـداوند مي وزد            هر روز پنج مـرتـبـه از بـاغ سـوسنـش

هـر صبح در طواف ملائک به دور او            مــعـراج مي چکــد ز تمــاشاي گلشنش

زهـرا هـمـان کــه بر دل پيـغــمـبر خـدا            جـان دوبــاره مـي دهد از شوق ديـدنش

از ابتــداي خلــقـت خود از همــان ازل            دارد نـگــين عشــق علي را به گردنش

ديگـر از اين چه مرتبه اي با شکـوه تر            باشد بزرگ کـرب و بـلا طــفل دامنش

«حَتَّي تَـوَرَّمَـتْ قَدَمَاهَا» حکـايــتي ست            از عــاشـقانــه هاي سحـرهاي روشـنش

بي شک منا و مکه دگر محرمي نداشت            پنهان نـبود اگـر ز نظـر خـاک مدفـنش

روزحساب تـوشـۀ ماعـشق فـاطمه ست            ما را بس است خوشه اي ازفيض خرمنش

شرح فـضائـلش همه عـين عبادت است

تکريم پايـداري و حـلم و شـهادت است

آمــد کـــه روشنــي بــدهــد آفـــتـاب را            بخـشد به چشــم تار جهان نـور ناب را

باران و رود و چشمۀ و دريا به نام اوست            مهــريــه اش نـمــوده خــداونــد، آب را

اصلاً تمام جنت ودوزخ به دست اوست            داده بـه او شــفاعــت روز حـســاب را

بــا شــرط حُـبّ فـاطـــمه و آل فـاطـمه            پــاداش مــي دهــند قــيـامت، ثــواب را

 از سرّ نام فاطمه اين نکته روشن است            بـرداشـتـه خــدا ز مُـحــبّـش عــذاب را

بــا آيه هاي روشــن عـمـر شريف خود            تفــسير کــرد سـوره به سوره کتاب را

حتي به پيش سـائـل اعـمــي محـال بود            بــردارد از مـقــابــل چــهره نـقــاب را

بي حرمتي به ساحت قدسيِّ فاطمه ست            هر کس کـه زيـر پا بـگـذارد حجاب را

آري بــراي فــاطمـيـون ايـن وقـار ماند

با نــور چـادري که از او يــادگـار ماند

هر دخـــتری کـــه اُمّ أبـیــهـا نمـی شود            هر مـادری که مـــادر دنـــیا نمی شــود

نــور تمــام عـالم امکـــان بــه روی هم            یک جلوه نور چـادر زهــرا نــمی شود

وقتی که اختیار دوعالم به دست اوست            محــشر بدون فـاطمـه بر پــا نـمی شود

یعنی که بی ولایــت او هـــیچ طاعــتی            اذن ورودِ جــنــت الاعـلـی نمــی شــود

فــردا بــه قلـــه های سعـادت نمی رسـد            هر کـس دخیــل چادر زهرا نمــی شود

حبل المــتین شیــعه نــخ جـانماز اوست            بی او گره ز کـار کــسی وا نمــی شود

می افــتـد از نـگـاه پُــر از مـهـر فاطمه            هر کــس فــدائیِ رهِ مــولا نمــی شــود

دینی که رفت سمت تـزلزل پس از نبی            بــی انــقلاب فــاطمــه احـــیا نمی شـود

آغـاز کــرد يــک تنــه، تنهــا، قيــام را

مـعـلـــوم کــرد حــرمـت خـون امام را

وقتي که هست چهرۀ حـيـدر مطـاف او            در خـانه اسـت مسـجـد او اعـتکـاف او

آئـيـنه شد کـه جـلـوه کنـد عصـمت خدا            معـنـا گرفــت روح عفاف از عفـاف او

چـرخ تـمـام کون و مکان سنگ آسياش            سررشـتـۀ زمين و زمـان در کـلاف او

در پيش چشـمهاش چه دنـيا حـقــير بود            بــوده بــه بوريــا و ســفـالي کــفاف او

چيزي نخواست فاطمه از ثروت جهان            يعني بـس اسـت پـيــرهـن دستــبـاف او

جلوه گر نهايـــت ايــثـار فـــاطمـه ست            انــفــاق خــالـصــانــۀ شــام زفـــاف او

آن بـانـويي که سـايـۀ او را کسـي نـديـد            يـک روز شـد مديــنه محـلّ مصاف او

وقتي که ديـد بسته شـده دست کعـبه اش            آمــد به کوچه جان بدهــد در طواف او

از چـشم اهل فتنه گرفته ست خواب را

معلــوم کـرد مــعني فــصل الخطاب را

باغ حضور غرق گل يــادِ فــاطمه ست            روح نماز و مسجد وسجاده فاطمه ست

تـنـهــا مـديـنـه نـه، هـــمـۀ عـالـم وجـود            روشن زسجده هاي سحر زاد فاطمه ست

آنکس که در نهـايـت اخـلاص و بندگي             ايمان به پاي چادرش افتاده فاطمه ست

آن بانـويي که بعـد نبــي با حــماسه اش            درس وفـا به اهــل ولا داده فاطمه ست

قبرش اگـر چــه شمــع و رواقي نداشته            قـــم، تــا ابــد مـديــنـۀ آباد فـاطـمه ست

يــعني بــه پاي بوســي آئـيـنـه اش بـــيا            آه ايـن ضريح پنجره فـولاد فاطمه ست

هــسـتــيِّ ماست نــوکري اهل بيــت او            خيـرالـعـــمل محــبت اولاد فـاطمه ست

اين انقـــلاب جلوه اي از انقلاب اوست            بي شک امـام هديـۀ مـيـلاد فـاطمه ست

اين انقلاب فاطمي است و حسيني است

با رهــبـري که آيــنه دارِ خمــيني است

باران گرفت و سینه پُر از عطر یار شد           بـلـبـل غـزل سـرود و چمن بیـقرار شد

پـیـچـیـد در طـبـیـعـت دنـیـای خـاکـیـان           عـطــر تـبـسّـم تـو و نـامـش بـهـار شـد

تـنها به شـوق بـوسه زدن بر عـبـای تو           هر قاصدک به دوش نسیـمی سوار شد

ای کـاش جایگـاه خودش را به من دهد           آن ذره ای که بر سـر راهت غـبـار شد

هر شاعری فرزدق و دعـبـل نمی شود           هر کس که خاک پای تو شد شهریار شد

ما طایـفـۀ درد؛ شـفـا را ز تو خواهیـم            مجـروح دلانـیـم دوا را ز تو خـواهیم

افـسـرده شـدیـم از اثـر کثرت غـفـلت            ای خاطرۀ سبز صفا را ز تو خواهیم

از فرط فراموشی مرگ اشک نداریم            ای کوثر جوشنده بکا را ز تو خواهیم

ای خانه ی ذکر تو خـرابـات محـبـان            ما بادۀ جان بخش بقا را ز تو خواهیم

پا بست کویریم عطش هم سخن ماست            بـاران عنـایـات خـدا را ز تو خـواهیم

بـال و پر ما سوخته ای یـاس شهـیـده            پـرواز به سوی شهدا را ز تو خواهیم

جـانـبـازتـرین مـادر عـالـم نظری کن            جان دادن در کرببلا را ز تو خواهیم

دنـیـا چه بـهـا دارد اگـر اهـل نباشیم؟            اهلیت و ایمان و ولا را ز تو خواهیم

همراهی سادات یقین فیض عظیمی است            این اُنس به اولاد شما را ز تو خواهیم

مـا مـنـتــظـر آمـدن مـصـلـح کُــلّــیــم            دیگـر فـرج آل عـبـا را ز تو خـواهیم

از جـلـوۀ آن مـنـتـقـم چـهــرۀ نـیــلــی            پایان غم و درد و عزا را ز تو خواهیم

دنیاست چو قـطـره ایّ و، دریـا زهـرا            کی فرصت جلوه دارد ایـنجـا، زهــرا

قـدرش بود امروز نهـان چون دیـروز            هـنگـامـه کـنـد ولـیـک فــردا، زهــرا

خـالـق چو کتاب خـلـقت انـشا فـرمـود            عـالـم چـو الـفـبـا شد و مـعـنـا، زهـرا

احمد که خدا گفت به مدحـش: لـولاک            کـی می شـدی آفــریــده، لـولا، زهـرا

طـاهـا و عـلـی دو بـیـکـران دریـایـنـد            و آن بـرزخ مـا بـیـن دو دریــا زهــرا

او سـرّ خـدا و لـیـلـة الـقدر نـبـی است            خیـر دو سرا، درخت طـوبـی، زهـرا

بـر تـخـت جــلال، از هــمــه والاتـــر            بـر مـسـنــد افــتـخـار، یـکــتـا، زهـرا

در آل کـسـا مـحـور شخـصیـّـتهـاسـت            مـابـیـن اَب و بَـعـل و بـنـیـهـا، زهــرا

سـر سـلـسـلـۀ نـسـل پـیــمـبـر کــوثــر            سرچـشـمـۀ نـور چـشـم طاهـا، زهـرا

تنها نه همیـن مـادر سبـطـیـن است او            فـــرمـود نــبــی: اُمّ ابــیــهــا، زهـــرا

آن پـایـه که دیـروز پــیـمـبــر بـنـهــاد            امــروز نـگـهـداشـتـه بـر پــا، زهـــرا

از احـمـد و مـرتضی چه بـاقـی مـانـد            از مجـمـعشان شـود چو منـهـا، زهـرا

حرمت بنگر که در صفـوف مـحـشـر            یـک زن نــبــود ســـواره؛ الا زهـــرا

هنگـام شـفـاعـت چو رسـد روز جـزا            کافی است برای شیعـه، تـنـها، زهـرا

حیف است (حسانا) که در آتش سوزد            آن شیعه که ورد اوست: زهرا، زهرا

جنت كه خود به نام شبستان فاطمه است        ســــجـاده اى به گوشه ايوان فاطمه است
بال فرشتـــــگان خـــــدا غـــرق حسرتِ        خـاك گلين حجــره طفــــلان فاطمه است

فرموده مصــــطفی كـــه فدايش شود پدر        روحى كه هست درتنم ازآن فاطمه است
نــــام عـــــلى شـــده بـه عدد با نمك يكی          نـام على خودش ز نمكدان فاطمه است
تنها نه جلوه گـاه رخش مهــــر و ماه شد          چشمــان حيدر آينه گردان فاطمه است
مشهور شد حسن به كرامت در اهل بيت          خوان حسن، نتيجه احسان فاطمه است
عالم تمــــام بـــى سر وسامـان كربلاست          اما حسين بى سرو سامان فاطمه است
آنكه به او همه شهدا غبطــــه ميخورنـــد          باهردودست دست به دامان فاطمه است
تيغ كلام و خطبه زينب به شـــهر شــــام          تفسيــــر آيه آيـــه ی قرآن فاطمه است
عالــــم تمام، ملـــــك عــلى شير لافتاست          ايران ميان اين همه استان فاطمه است
در آستـــان قدس رضا، نور مادرى است          يعنى رضـا نگين خراسان فاطمه است
ما سربلنــد و ســــينه ستبـــــر و سرآمديم          ايـــن اقتدار ما، ز شهيدان فاطمه است
با اين حســــاب قبـــــر شهيــدان بى پلاك          پــــايين پــــاى مرقد پنهان فاطمه است
عارف كسى شده است كه زهراست قطـــب او          فانــى در بـلا شدن عرفان فاطمه است
حجت تمام كرد بـــه آيــــات و محكـــمات          اين اشكها ز غربتِ برهانِ فاطمه است
عشق على چنـــــان زده آتــــش به جان او          در، مشتعل زسينه سوزان فاطمه است
در بارگــــاه قدس كـــــه جاى ملال نيست          چشمان قدسيان همه گريان فاطمه است
مانده است ذوالفقار على، در نــــيام صـبر          قلـب خداى صبر، پريشان فاطمه است
شرمنـــــده شد علـــى ز پيمبر كه گفته بود          شير خــــدا هميشه نگهبان فاطمه است

جلوه گاه عصمت و معـیار ایـمان فاطمه            روح و جان مصطفی محبوب جانان فاطمه

مظهر اوصاف ذات کردگار ذو الجـلال            در رضای و در غضب مرآت یزدان فاطمه

احـمـد مـخـتــار آمـد عـطـا از کــردگار            هست او را کوثر و خیر فراوان فاطمه

طاهره، روح و زکـیّه، نام او باشد بتول            حـانـیـه، صدیقه، عـذرا، مهرتابان فاطمه

راضیه هــم بر قضا و بر رضای کبریا            زین سبب مرضیه باشد نزد جانان فاطمه

نـوریه، منصوره، حورا، مریم کبری بود            سیــده، مـحـدثـه، مـام امـامـان فــاطـمـه

نــور زهرا می درخشیـده به هنگام نماز            عرشیان را اختر و شمس فروزان فاطمه

مــریـم و آسیــه فـخـر بـانـوان عـالـمـند            لیک آن دو چون قمـر خورشید تابان فاطمه

اُسوه صبر و شهامت، عـزت و آزادگی            هـم مجاهـد در ره اسلام و قرآن فـاطمه

با خـدیجه گفتگو قبل از ولادت می نمود            مام را هم مونس و هم نور چشمان فاطمه

گر نبودی مرتضی کـفوی برای او نَـبُـد            یاور و هم رزم آن یعسوب ایمان فاطمه

گفت پـیـغـمـبـر فـدای او بـود بــابـای او            پارۀ تن مصطفی را، روح و ریحان فاطمه

در بر معـبود یکـتـا آن دُر نیکو سرشت            روح پاکش خاشع و هم جسم لرزان فاطمه

پــارســا و زاهــد آن ذرّیـه خیـرالـبـشـر            مـقتدا بر زاهدان و پـارسـایان فــاطـمـه

مستمـدان را بُـدی او دلنـواز غـمـگسـار            در قـیامت هست شافع بر محبّان فاطمه

رخت نو پوشید او را مصطفی بهر زفاف            داد آن را در ره حق، بـیـنوایان فـاطـمه

زیوری کان هدیه از دخت گرام حمزه بود            کـرد انفاق، اُسوه نیکی و احسان فاطمه

در سخن گفتن چو پیغمبر نبودی جز بتول            در فـضـایل وارث ختم رسولان فاطـمه

مهر افزون داشت او برهمسر خود مرتضی            یـاور آن شهـسـوار دین و ایـمان فاطمه

بهترین وصف زنان حفظ حجاب وعفت است            باشد این از گـفـته های جاودان فــاطمـه

در حیا و شرم بودی بی نظـیر آن پاکدل            از علی هم رنج ها می کرد پنهان فاطمه

خطبـۀ غـرّای زهــرا بر کـمال او گـواه            آسـمــان معرفت  را مــاه تـابان فـاطمه

آفــرینش جملگی صنع خدای قادر است            غــایت آن طـاعت حق در بـیان فاطـمه

جملۀ توحـید را تأویل نَـبوُد جز خلوص            هست تأویل خلوص و متن ایمان فاطمه

نورقرآن ساطع وشرع خدا را ناطق است            پیروان را می رساند تا به رضوان فاطمه

بــوسه بر دستش پیمبر زد ز روی احترام            نزد او محبوب تر از جمله خوبان فاطمه

آه از بــیــداد هـا و ظـلـم هـا بـی شـمـار            دید بعد از مرگ پیغمبر به دوران فاطمه

صورت زهرا کبود از سـیلی ناپاک شد            چهره ازهمسر همی می کرد پنهان فاطمه

محسنش مقتول و پهلویش ز ضرب در شکست            درمیــان آن در و دیــوار نـالان فاطـمه

در جوانـی دیـده از دنـیای فانی بست او            شد شهید اندر ره معشوق و جانان فاطمه

عاشقـا گر حُبّ زهرای بتولت بر دلست            پیروی کن از مـرام فخر نسوان فـاطمه

من کيم جان جهان ممدوحه جان آفـرينـم            مـادر توحـيد و بـانـوی سماوات و زمينم
شمع جمع پنج تن، همسنگر حبـل المتينم            وجه ربّ العالمين؛ جان ولايت؛ رکن دينم

کوثر و تطهير و قدر و هل اتی و يا و سينم

من کيم زهرای اطهر؛ دخت ختم المرسلينم
کشتی توحيد را سکان منم، لنگر منم من            خاجه لولاک را، دختر منم مـادر منم من
چارده معصوم را گردون منم محورمنم من           مؤمنون من، قدر من، طاها منم؛ کوثرمنم من
گـوهر عـين الحـيـاتـم؛ اختــر برج يقـينـم
من کيم زهرای اطهردخت ختم المرسلينم
نخل سرسبز ولايت،اعتدال از من گرفته            صبر و ايثار و فداکاری کمال از من گرفته
مريم عذرا بدان پاکی، مدال از من گرفته            خانه شير خدا؛ مجد و جلال از من گرفته
خشت خشت آن شده محو دعـای دلنـشينم
من کيم زهرای اطهردخت ختم المرسلينم
من کـيـم اُمُّ الولا؛ اُمُّ الـنـبـی؛ اُمُّ الکـتـابـم            من کيم؟صومم، صلاتم، عصمتم؛ نورم، حجابم
من کـيـم بيت اميـرالمـؤمـنـيـن را آفـتابـم            اولين شخصيت عـالـم کند، مـادر خـطابم
برترين مولای خلقت خوانده يار و همنشينم
من کيم زهرای اطهردخت ختم المرسلينم
مادری دارم که ذات حق فرستاده سلامش            شوهری دارم که پيغمبر بود محو جمالش
دختری دارم که نور وحی خيزد از کلامش            فضه ای دارم که گيرد مام عيسی احترامش
شيعه ای دارم که خود يارش به روز واپسينم
من کيم زهرای اطهردخت ختم المرسلينم
دامـنی دارم که ثــارالله را می پــرورانـد            مصحـفی دارم که مانند کـتــاب الله مـاند
حجره ای دارم که حتی کعبه آن را کعبه خواند            منطقی دارم که فرياد عـلی را می رساند
اين من و اين مسجد و اين خطبه های آتشينم
من کيم زهرای اطهردخت ختم المرسلينم
هردو بخشيديم با اخلاص و صدق و پاکی دل            من گلوبند و علی انگشتر خود را به سائل
انّـمـا و هـل اتی در شأن ما گـرديد نـازل            من، اميرالمؤمنين، هر دو اوالأمريم، کامل
آری آری اوست زهرا؛ من اميرالمؤمنينم
من کيم زهرای اطهردخت ختم المرسلينم
من به روی خلق در از نور داور باز کردم            من به خنده عقده از قلب پيمبر باز کردم
من طناب خصم را از دست حيدر باز کردم            من به امر رهـبـرم بر قاتلم در باز کردم
من فقـط تنهـا طـرفـدار،امـام الـمـتـقـيـنـم
من کيم زهرای اطهردخت ختم المرسلينم

لاله ای بودم که دائم بود نیـش خار با من            کس نمی داند چه کرده شعله های نار با من
من نمی گویم چه شد بین درودیوار با من            محسنم داند چه کرده ضربۀ مسمار بامن
نخـل میـثم گـشـته فـریاد دل انـدوهگـیـنم
من کيم زهرای اطهردخت ختم المرسلينم

تا آمـدی کـمـی بنـــشینی کـنــارمــان            تقـدیراشاره کرد بـه کم بـودن زمـان

از روی خاک با کمی اکراه پا شـدی            رفتی وضو گرفتی از اشراق و بعد از آن

هجده نفس کشیدی ورکعت به رکعتـش            نزدیک تر شدی به خودت، ذات بی نشان

میخواستی جلـوه کنی بر زمـین ولی            توحید غیرتی شد و بـردت به آسمان

ازعصر جاهلیت آن ها تــورا گرفت            دادت به درک ناقص این آخرالزمان

حالا هزار سال پس از تورســیده اند            اهـل زمــین به قسمت جذاب داستان

جایی که آسمانبه زمین رزق مـیـدهد            از سفـرۀ نگـاه تو، بانـوی مهـربان!

درکوچه های ساکت ومرطوب شـهرما          حس می شـود حضور شما مــوقع اذان

اما هـنــوز منظـره ی بکــر خـالــقی          که وا نـشد به دیـدن تو چشـم دیگــران

این شعر را بگـیر و برای فرشـته ها           با لهـجـۀ خـدا وصدای خــودت بـخـوان

فاطمه روزی که خلقت شد سراسر نور بود           نور قبل ازخلقتش در ذات حق مستور بود

نـــوری از وجه خـدا مستغرق اندر ذات هو           کار او تسبیحِ سبحان، قبلِ هر دستور بود

او بـرای مـادری کردن بر عالم، زاده شد           یعنی از لطف ربوبی؛ سوی ما مامور بود

بانوی عصمت که یاریِ ولایت شـأن اوست           نام او منصوره و در آسمان مشهور بود

تا که پـای امـتحان آمد ز حکـمت در میان           قبل خلقت امتحان داد و بحق مشکور بود

پـــاسخ زهـرا به هـر امر خـدا لبیک شد           بسکه بی چون و چرا در طاعتش مذکوربود

لیــــلة الــقدر عـلی، بـدرِ تــمام مصطفی           آمد آن روزی که زیر دست و پا محشور بود

ای خـدا انـسـیة الـحوری کجا و مـیــخ در           حوریه رنجور بود و خصم او مسرور بود

هیزم و آتش، لگد، نعـره، صدای استخـوان           ای عجب ابلیسِ دون آنجا بساطش جور بود

ثقـــل کـبری بر زمین و ثقل اکبر در طناب           این چنین منصوره کفوِ حضرت منصور بود

صبر هم صبرعلی این صبر هم دستور بود           فاتح خیبر به قـتـل صبر خود مأمور بود

"کوچه ای تنگ و دل سنگ و قتالِ نار و نور           گوشوار و سیلی و وضعیتی ناجور بود

امتحانِ فـــاطـمه تـا زیر سمّ اسـب رفت           پیش چشم زینبش خون خدا منحور بود

ســرّ مکـنـون خـدا در کوفه و شـام بـلا           بر ملا با معجـر پاره ولی در نـور بود

راه را گم میکند هرکس که دور از نـور شد           این چنین قــرآن ناطق تا کنون مهجور بود

فتنه را مانند زهرا و عـلی بـاید شناخت           باید از هستی گذشتن، آنچه را مقدور بود

در ره زهـرا تـولا و تـبـــرا تـوأم اسـت           در قـیام او حمایت از عـلی منظور بود

عبرت از این ره جهاد است و شهادت تا ابد           انقلاب فاطـمی تا کربلا تا دور ... بود

نه مثل ساره ای و مریم! نه مثل آسیه و حوا          فقط شبیه خودت هستی! فقط شبیه خودت زهرا

اگر شبیه کسی باشی، شبیه نیمه شب قدری           شبیه آیـه ی تطهیری شبیه سوره ی « اعطیـنا»

شناسنامه ی تو صبح است، پدر تبسم و مادر نور          سلام ما به تو ای باران، سلام ما به تو ای دریا

کــبــود شعله ور آبی ، سپیده طلعت مهتـابی          به خون نشستن تو امروز، به گل نشستن تو فردا

بگیر آب و وضویی کن، ز چشمه سارفدک امشب         نمازعشق بخوان فردا، به سمت قبله ی عاشورا